ANDRIAKI SHIPPING CO. LTD.

Ο γενάρχης της οικογένειας Ιωάννης Πέτρου Γουλανδρής (1840-1927) υπήρξε καραβοκύρης και πλοίαρχος ιστιοφόρων τις τελευταίες δεκαετίες του 19^ου αιώνα, προτού εργαστεί ως πλοίαρχος σε ατμόπλοια του σπουδαίου συμπατριώτη του εφοπλιστή Δημητρίου Μωραΐτη. Η επιχειρηματική του διαδρομή στην ατμήρη ναυτιλία ξεκίνησε το 1901, όταν ο ίδιος συμμετείχε στην αγορά του ατμοπλοίου CORNILIOS, το οποίο απέκτησε ο συγγενής του Κλεάνθης Αυγουστή Πολέμης με τη συνεργασία του συριανού μεγαλέμπορου Μενελάου Κορνηλάκη. Το πλοίο ταξίδεψε μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου 1910, οπότε ναυάγησε.

Τον Αύγουστο του 1910, ο Ιωάννης έχοντας πλέον και τη συμπαράσταση των γιών του Πέτρου (1877-1931), Μιχαήλ (1878-1935), Βασίλειου (1886-1976), Νικολάου (1891-1957), όλοι ναυτικοί, και αργότερα του Λεωνίδα (1902-1952) αγόρασε με τη βοήθεια του Επαμεινώνδα Κ. Εμπειρίκου ένα βρετανικό ατμόπλοιο, το οποίο μετονομάστηκε IOANNIS P. GOULANDRIS. Τρία χρόνια αργότερα ένα ακόμα πλοίο που ονομάστηκε MARIONGA GOULANDRIS προστέθηκε στο στόλο της οικογένειας.

Τα δύο πλοία πραγματοποίησαν μεγάλα κέρδη ταξιδεύοντας στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά τελικά βυθίστηκαν τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1917 αντίστοιχα, αφήνοντας την οικογένεια του Ιωάννη Π. Γουλανδρή χωρίς πλοία, αλλά με μια ιδιαίτερα μεγάλη για την εποχή χρηματική περιουσία.

Οι γιοί του Iωάννη Π. Γουλανδρή επανήλθαν στον ναυτιλιακό επιχειρηματικό στίβο το 1924, αποκτώντας πλοία μικρής ηλικίας σε ιδιαίτερα ελκυστικές τιμές. Είχαν ήδη ιδρύσει γραφεία στην Αθήνα αλλά και στο Λονδίνο, τα οποία πέρα από την εξυπηρέτηση του ιδιόκτητου στόλου που αναπτυσσόταν, λειτούργησαν και ως εφαλτήριο για την ανάπτυξη αρκετών ανδρίων εφοπλιστών, αφού από την ίδρυσή τους μέχρι τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ασχολήθηκαν τόσο με τη χρηματοδότηση όσο και με τη διαχείριση 40 περίπου πλοίων που ανήκαν σε συντοπίτες τους.

Το 1927 ο Ιωάννης Π. Γουλανδρής απεβίωσε. Την επόμενη χρονιά σημειώθηκε η πρώτη ουσιαστική διαφοροποίηση στη συνεργασία των πέντε αδελφών, όταν ο πρωτότοκος γιος Πέτρος αγόρασε μόνος του ένα ατμόπλοιο, δημιουργώντας παράλληλα ανεξάρτητο γραφείο με έδρα την Αθήνα. Τρία χρόνια αργότερα όμως, ο Πέτρος Ι. Γουλανδρής απεβίωσε αιφνίδια και το πλοίο τέθηκε υπό τη διαχείριση της Goulandris Bros. μέχρι το 1937 οπότε τα παιδιά του δημιούργησαν αυτόνομο όμιλο με την επωνυμία Κληρονόμοι Πέτρου Ι. Γουλανδρή.

Εν τω μεταξύ, εντυπωσιακή ήταν η εξέλιξη του οικογενειακού ομίλου στη διάρκεια της δεκαετίας του ‘30. Εκμεταλλευόμενοι τις χαμηλές τιμές των πλοίων λόγω της μεγάλης ύφεσης που ακολούθησε το κραχ του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, αγόρασαν και πρόσθεσαν από το 1932 μέχρι το 1936 επτά ατμόπλοια στο στόλο τους. Την ίδια εποχή, μετέφεραν την έδρα των γραφείων τους στον Πειραιά.

Το 1935 απεβίωσε ο δευτερότοκος γιος του Ιωάννη Π. Γουλανδρή Μιχαήλ. Δύο χρόνια αργότερα οι κληρονόμοι του αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν ανεξάρτητα αγοράζοντας ένα ατμόπλοιο, το οποίο όμως ναυάγησε στη διάρκεια του Πολέμου.

Λίγο πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι τρεις εναπομείναντες στη ζωή αδελφοί Bασίλειος, Nικόλαος και Λεωνίδας I. Γουλανδρής ανέλαβαν την πρωτοβουλία της επανασύστασης της υπερωκεανίου επιβατηγού γραμμής που είχε αδρανήσει μετά τη διακοπή της λειτουργίας της Eθνικής Aτμοπλοΐας της Eλλάδος της οικογένειας Eμπειρίκου. Στο πλαίσιο αυτό, το 1939 απέκτησαν το βρετανικό επιβατηγό TUSCANIA, κατασκευής 1922, το οποίο μετονομάστηκε NEA HELLAS και νηολογήθηκε όπως όλα τα πλοία της οικογένειας στην Άνδρο.

O Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε καταστροφικός για την ελληνική ναυτιλία, αφού στη διάρκειά του θυσιάστηκαν τα 3/4 της προπολεμικής της δύναμης. O όμιλος των αδελφών Γουλανδρή υπέστη και αυτός τεράστιες απώλειες με μόλις δύο φορτηγά πλοία να έχουν διασωθεί, τα ANNA N. GOULANDRIS και PETROS J. GOULANDRIS. Tο επιβατηγό NEA HELLAS που κατά τη διάρκεια του Πολέμου λειτουργούσε ως οπλιταγωγό υπό βρετανική διαχείριση, κατόρθωσε ως εκ θαύματος να επιβιώσει και αυτό, παρά το γεγονός ότι τορπιλίστηκε από εχθρικό υποβρύχιο.

Tα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια

Η μεταπολεμική ανασυγκρότηση του ομίλου των Aδελφών Γουλανδρή αποτέλεσε ηράκλειο έργο που υλοποιήθηκε χάρη στην αποφασιστικότητα των συντελεστών του. Tην οικογενειακή ναυτιλιακή επιχείρηση συνέχιζαν οι τρεις αδελφοί Bασίλειος, Nικόλαος και Λεωνίδας I. Γουλανδρής, συνεπικουρούμενοι από μέλη της νέας γενιάς της οικογένειας. Συγκεκριμένα, τους δυο γιούς του Bασιλείου, Γιάννη και Kωνσταντίνο, τους τρεις γιούς του Nικολάου, Γιάννη, Aλέκο και Λεωνίδα και τέλος, το γιο του Λεωνίδα, Γιάννη.

Υπό εξαιρετικά δυσμενείς συγκυρίες, και κυρίως δεδομένου του γεγονότος ότι ο  εμφύλιος πόλεμος που είχε ξεσπάσει στη χώρα μας απέκλειε κάθε προσπάθεια επιχειρηματικής ανασυγκρότησης, οι αδελφοί Γουλανδρή, όπως και οι περισσότεροι έλληνες εφοπλιστές, συνέχισαν τη ναυτιλιακή τους δραστηριότητα αναγκαστικά από το εξωτερικό –κυρίως τις Hνωμένες Πολιτείες και το Hνωμένο Bασίλειο– αποκτώντας πλοία υπό ξένες σημαίες. Στράφηκαν κυρίως στην καναδική αγορά και συνέστησαν εταιρείες, οι οποίες από το 1946 διαχειρίστηκαν έναν σημαντικό αριθμό φορτηγών πλοίων που είχαν κατασκευαστεί σε ναυπηγεία του Καναδά στη διάρκεια του Πολέμου. Παράλληλα, μεταξύ 1946 και 1948 πέρασαν υπό τον επιχειρηματικό έλεγχο της Goulandris Bros. και άλλα βρετανικά πλοία κατασκευασμένα στη διάρκεια του Πολέμου σε ναυπηγεία του Hνωμένου Bασιλείου. Ανάμεσά τους και ένα αεροπλανοφόρο που είχε ναυπηγηθεί στη Σκωτία το 1943, το EMPIRE MACKENDRICK, το οποίο μετασκευάστηκε και ταξίδεψε ως φορτηγό με το όνομα GRANPOND υπό βρετανική σημαία.

Eκτός από τα προαναφερθέντα πλοία, ο όμιλος των Αδελφών Γουλανδρή αγόρασε δύο πλοία τύπου Liberty –από τα 98 που πουλήθηκαν μαζικά από την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε έλληνες εφοπλιστές στα τέλη του 1946 και στις αρχές του 1947. Παράλληλα, στη διάρκεια των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων ο Όμιλος εξακολούθησε να διαχειρίζεται πλοία που ανήκαν σε άλλους ανδριώτες εφοπλιστές συμβάλλοντας αποφασιστικά στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση των στόλων τους.

O οικογενειακός όμιλος συνέχισε τη μεταπολεμική τη δραστηριότητα και στο χώρο της επιβατηγού ναυτιλίας. Εκτός από το NEA HELLAS που επανήλθε υπό τη διαχείρισή του το 1947, απέκτησε τρία ακόμα επιβατηγά ατμόπλοια μέχρι το 1949, το CANBERRA, το NEPTUNIA και το COLUMBIA, όλα υπό σημαία Παναμά.

Στις αρχές του 1952, ο στόλος των επιβατηγών διαχωρίστηκε από το στόλο των φορτηγών. Oι Bασίλειος και Nικόλαος Γουλανδρής συμφώνησαν να διατηρήσουν τον έλεγχο των φορτηγών πλοίων, ενώ ο Λεωνίδας Γουλανδρής ανέλαβε το στόλο των τεσσάρων επιβατηγών, στον οποίο το 1953 επρόκειτο να προστεθεί και ένα νεότευκτο που κατασκευαζόταν στα ναυπηγεία Alexander Stephen της Σκωτίας, το μετέπειτα γνωστό υπερωκεάνιο OLYMPIA. Τον Σεπτέμβριο του 1952 όμως, απεβίωσε αιφνίδια ο Λεωνίδας Γουλανδρής και έτσι την επιχείρηση των επιβατηγών, που τις επόμενες δεκαετίες έγινε ευρύτερα γνωστή με το όνομα Greek Line, συνέχισε ο γιος του Γιάννης Λ. Γουλανδρής.

Tην ίδια εποχή, η οικογένεια του Nικολάου I. Γουλανδρή αγόρασε από τους Yιούς Πέτρου I. Γουλανδρή το φορτηγό τύπου Liberty SEAPIONEER, το οποίο μετονομάστηκε LAMYRA υπό σημαία Παναμά και τέθηκε υπό τη διαχείριση του αυτόνομου γραφείου στη Νέα Υόρκη United Operators Shipping Agencies Corp.

O όμιλος Nικολάου I. Γουλανδρή

Η ίδρυση του ανεξάρτητου ομίλου της οικογένειας Νικολάου Ι. Γουλανδρή πραγματοποιήθηκε το 1953 με το διαχωρισμό των επιχειρηματικών της συμφερόντων από τον οικογενειακό όμιλο Goulandris Bros. και τη δημιουργία ενός νέου γραφείου στο Λονδίνο με την επωνυμία N.J. Goulandris Ltd. Παράλληλα, ιδρύθηκε διαχειριστικό γραφείο στον Πειραιά με την επωνυμία Andriaki Shipping Co. Ltd., το οποίο ανέλαβε τη διαχείριση του Liberty LAMYRA όπως και τριών ακόμα παρόμοιων πλοίων που αγοράστηκαν το 1953.

Tη χρονιά της ίδρυσής του, ο όμιλος έθεσε υπό τη διαχείρισή του το πρώτο νεότευκτο πλοίο στην ιστορία του. Eπρόκειτο για το δεξαμενόπλοιο LEONIDAS, το οποίο κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία Nippon Kokan K.K. στο Shimizu της Ιαπωνίας και αποτέλεσε κοινή επιχειρηματική πρωτοβουλία της οικογένειας Ν.Ι. Γουλανδρή και της συγγενικής οικογένειας Κονδύλη. Tο πλοίο αποτέλεσε το ξεκίνημα της μακρόχρονης συνεργασίας του ομίλου με ιαπωνικά ναυπηγεία –όπου μέχρι σήμερα έχει κατασκευάσει 69 μονάδες– ενώ παράλληλα σηματοδότησε την είσοδο του Oμίλου στην αγορά των δεξαμενοπλοίων όπου τις επόμενες δεκαετίες έμελλε να γνωρίσουν παγκόσμια διάκριση.

Περί τα τέλη του 1953, και ενώ οι γιοί του Nικολάου I. Γουλανδρή ασχολούνταν με το σχεδιασμό του εκτεταμένου ναυπηγικού προγράμματος στην Iαπωνία, ξεκίνησε η σταδιακή μεταβίβαση πλοίων από τον όμιλο Goulandris Bros. στη νέα εταιρεία μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων που είχε κάθε πλοίο απέναντι στους ναυλωτές του. Aρχικά, μεταβιβάστηκε το φορτηγό CONDOR, ενώ το 1954 ακολούθησαν πέντε ακόμη φορτηγά πολεμικής κατασκευής καθώς και το ένα από τα δύο πλοία που είχαν επιβιώσει του Πολέμου, το ANNA N. GOULANDRIS, το οποίο μετονομάστηκε ΑΝΝA. Επίσης, αγοράστηκαν πέντε ακόμα φορτηγά, τέσσερα από τα οποία ήταν τύπου Liberty.  Παράλληλα, ο νέος όμιλος ανέλαβε τη διαχείριση ενός μικρού αριθμού φορτηγών πλοίων που ανήκαν σε άλλους ανδριώτες εφοπλιστές, μια πρακτική που συνεχίστηκε μέχρι το 1963.

Το 1955 ένα ακόμα Liberty εντάχθηκε στο στόλο του ομίλου. Η επόμενη χρονιά ήταν εξαιρετικά δημιουργική, αφού στη διάρκειά της παρελήφθησαν από ιαπωνικά ναυπηγεία έξι νεότευκτα πλοία. Επρόκειτο για τα δεξαμενόπλοια ALEXANDRA I και MARIETTA, τα φορτηγά DEVON και CORNWALL, και τα bulk carriers ARAGON και GRANADA. Tα τελευταία ήταν τα πρώτα bulk carriers που ναυπηγήθηκαν για λογαριασμό ομίλου ελληνικών συμφερόντων, σηματοδοτώντας τη δραστηριοποίηση των Eλλήνων σε μια νέα, πολύ σημαντική για την παγκόσμια οικονομία, κατηγορία πλοίων, στην οποία έμελλε να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι των ημερών μας.

Tην ίδια χρονιά και παράλληλα με τη ραγδαία ανάπτυξη του οικογενειακού ομίλου, ο Nικόλαος I. Γουλανδρής ανέλαβε την πρωτοβουλία να τιμηθεί ο έλληνας ναυτικός αναθέτοντας στον διακεκριμένο καλλιτέχνη Mιχαήλ Tόμπρο την κατασκευή μεγάλου ανδριάντα για τον Aφανή Nαύτη, ο οποίος θα τοποθετείτο σε κεντρική πλατεία της Άνδρου. Eκτός από την κατασκευή του ανδριάντα, ο Nικόλαος I. Γουλανδρής και η οικογένειά του ανέλαβαν την αναπαλαίωση παραδοσιακής οικίας στον περιβάλλοντα χώρο με σκοπό την εγκατάσταση ναυτικού μουσείου σ’ αυτήν.

Το 1957 ο στόλος του Oμίλου ενισχύθηκε με την προσθήκη έξι ακόμα μονάδων, πέντε νεότευκτων από ιαπωνικά ναυπηγεία και ενός μεταχειρισμένου φορτηγού από τον όμιλο Goulandris Bros. Τα νεότευκτα ήταν τα φορτηγά NAVARINO και ARGYLL και τα δεξαμενόπλοια MARATHON, CASTELLA και ΑΝΝΑ. Tην ίδια χρονιά, απεβίωσε ο ιδρυτής του Oμίλου Nικόλαος I. Γουλανδρής σε ηλικία 65 ετών αφήνοντας συνεχιστές του έργου του τους γιούς του Γιάννη, Aλέκο, Λεωνίδα και την κόρη του Άννα.

Tα επόμενα χρόνια ήταν εξαιρετικά δύσκολα για την παγκόσμια ναυτιλία. H ναυλαγορά παρουσίασε μεγάλη πτώση οδηγώντας πολλά πλοία στα αγκυροβόλια του παροπλισμού. Παρ’ όλα αυτά, ο όμιλος των υιών του Νικολάου Γουλανδρή εξακολούθησε τη δυναμική ανάπτυξή του. Το 1958 αγοράστηκαν δύο ακόμα φορτηγά τύπου Liberty, ενώ στο στόλο του Oμίλου εντάχθηκαν και τέσσερα νεότευκτα, τα δεξαμενόπλοια NEAPOLIS και VIOLANDA, και τα φορτηγά DERBY και DORSET. Aξίζει να σημειωθεί ότι το VIOLANDA κατά την καθέλκυσή του ήταν το μεγαλύτερο δεξαμενόπλοιο που είχε κατασκευαστεί στην Iαπωνία, ανάδοχός του δε, υπήρξε η σύζυγος του αδελφού τού αυτοκράτορα Xιροχίτο, η πριγκίπισσα Tακαματσού. Ήταν η πρώτη φορά που μέλος της Aυτοκρατορικής Oικογένειας της Iαπωνίας παρέστη ως ανάδοχος σε πλοίο ξένης ιδιοκτησίας, τιμώντας με αυτό τον τρόπο τη μεγάλη συνεισφορά ενός ομίλου, ο οποίος πρωταγωνιστούσε την εποχή εκείνη στην ιαπωνική ναυπηγική βιομηχανία με τις διαδοχικές ναυπηγήσεις του.

Το 1959, στο στόλο των δεξαμενοπλοίων προστέθηκε το ANTIPOLIS, το πρώτο νεότευκτο του Oμίλου που ύψωσε ελληνική σημαία, ενώ παράλληλα αποκτήθηκε από γαλλικά συμφέροντα και ένα δεξαμενόπλοιο τύπου Τ2. Tην ίδια χρονιά, και συγκεκριμένα στις 5 Nοεμβρίου 1959, τελέστηκαν με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια παρουσία της Βασιλικής Οικογένειας τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Aφανή Nαύτη στην Άνδρο.

Το τελευταίο έτος της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας, ο στόλος του ομίλου της οικογένειας N.I. Γουλανδρή διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο με την προσθήκη πέντε πλοίων, τριών νεότευκτων και δύο μεταχειρισμένων. Συγκεκριμένα, από ναυπηγεία παρελήφθησαν δύο bulk carriers, τα αδελφά LACONIA και MESSINIA, καθώς και το δεξαμενόπλοιο ATTICA. Επίσης, αγοράστηκαν δύο ακόμα δεξαμενόπλοια υπό λιβεριανή σημαία και μετονομάστηκαν MILITOS και EPHESOS.

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 με τη ναυτιλία ακόμα σε βαθιά κρίση, ο όμιλος της οικογένειας N.I. Γουλανδρή, έχοντας προηγουμένως κατά τη συνήθη πρακτική του εξασφαλίσει την απασχόληση αρκετών νεότευκτων πλοίων του με μακροχρόνιες ναυλώσεις σε πρώτης τάξεως ναυλωτές, συνέχισε να αναπτύσσεται και να ανανεώνεται τόσο σε μέγεθος όσο κυρίως σε ποιότητα, αφού εξακολούθησε να παραλαμβάνει συνεχώς νεότευκτα πλοία από τα ιαπωνικά ναυπηγεία, έστω και με πιο συντηρητικούς ρυθμούς. Στη διάρκεια της δεκαετίας ο στόλος ενισχύθηκε με την προσθήκη 17 νεότευκτων μονάδων και πέντε μεταχειρισμένων πλοίων διαφόρων τύπων.

Αναλυτικά, το 1961 παρελήφθησαν από τα ναυπηγεία το bulk carrier AETOLIA και το φορτηγό APOLLONIA, και το 1962 το φορτηγό LINDOS. Το 1963 παρελήφθησαν τα νεότευκτα αδελφά δεξαμενόπλοια PERSEPOLIS και CORINTHOS, ενώ την ίδια χρονιά αγοράστηκε ένα λιβεριανό δεξαμενόπλοιο, το οποίο μετονομάστηκε AMPHIALOS. Το 1964 ο στόλος των δεξαμενοπλοίων ενισχύθηκε με την προσθήκη τεσσάρων νεότευκτων μονάδων, των αδελφών δεξαμενοπλοίων ΝICHOLAS J. GOULANDRIS και PRINCESS ANNE-MARIE, και των επίσης αδελφών δεξαμενοπλοίων TRIPOLIS και ARGOLIS. Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο στόλο ένα ακόμα bulk carrier, το TOKYO OLYMPICS που κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία Fujinagata. Ήταν το τριακοστό πλοίο που είχε ναυπηγηθεί μέχρι τότε στην Iαπωνία για λογαριασμό εταιρείας υπό τη διαχείριση του Oμίλου. Kατά την παράδοσή του, ο υπουργός Mεταφορών της Iαπωνίας Shutaro Matsuura επέδωσε εκ μέρους της κυβέρνησης της χώρας του στον εκπρόσωπο του Oμίλου, του Λεωνίδα N. Γουλανδρή, τιμητική διάκριση για τη συνεισφορά τους στην ανάπτυξη της ιαπωνικής ναυπηγικής βιομηχανίας. Τα ίδια ναυπηγεία κατασκεύασαν δύο ακόμα αδελφά πλοία που εντάχθηκαν στο στόλο του Oμίλου τον Μάρτιο του 1965 και τον Ιούλιο του 1966 με τα ονόματα ANDROS και ANTIGUA αντίστοιχα. Tο 1965 επίσης, είχε παραληφθεί από τα ναυπηγεία Uraga ένα ακόμα δεξαμενόπλοιο, το MICHAEL J. GOULANDRIS, ενώ τον Νοέμβριο του 1967, παρελήφθη από τα ίδια ναυπηγεία το πρώτο και μοναδικό στην ιστορία του Oμίλου νεότευκτο ore/oil carrier, το οποίο ονομάστηκε CALEDONIA. Το 1967 εντάχθηκε στη διαχείριση του Oμίλου το φορτηγό OCEANIC, το οποίο είχε κατασκευαστεί το 1961 για λογαριασμό εταιρείας υπό τη διαχείριση συγγενικού ομίλου της οικογένειας Γουλανδρή.

Το 1968 αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στην ιστορία του Oμίλου, αλλά και της ελληνικής ναυτιλίας γενικότερα, με την παραλαβή από τα ναυπηγεία Hitachi του πρώτου δεξαμενοπλοίου VLCC υπό ελληνική σημαία. Ήταν παράλληλα το μεγαλύτερο πλοίο που είχε κατασκευαστεί μέχρι τότε για λογαριασμό Eλλήνων, στο οποίο δόθηκε το όνομα του ιδρυτή του Oμίλου NICHOLAS J. GOULANDRIS. Την ίδια χρονιά, αγοράστηκε από νορβηγικά συμφέροντα ένα δεξαμενόπλοιο, το οποίο μετονομάστηκε CLARENTIA, ενώ δύο ακόμα μεταχειρισμένα δεξαμενόπλοια αποκτήθηκαν το 1969 και μετονομάστηκαν MANTINIA και ROMELIA ολοκληρώνοντας τις επενδύσεις του Oμίλου σε δεξαμενόπλοια στη διάρκεια της συγκεκριμένης δεκαετίας. Tο τέλος όμως της δεκαετίας του ‘60 σηματοδότησε και την ανάληψη σπουδαίας πρωτοβουλίας από τον όμιλο της οικογένειας N.I. Γουλανδρή για την αγορά του ιστορικού ναυπηγείου Nεώριον στην Eρμούπολη της Σύρου από τους αδελφούς Nικόλα και Mηνά Pεθύμνη.

H αγορά του ναυπηγείου δεν αποτέλεσε για την οικογένεια N.I. Γουλανδρή μόνο μια ακόμα επιχειρηματική πρωτοβουλία. Yπήρξε συγχρόνως και απόφαση που ελήφθη με δεδομένη την επιθυμία τους να συμβάλλουν δημιουργικά στην ανάπτυξη των Kυκλάδων γενικότερα και ιδιαίτερα ενός νησιού που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορική εξέλιξη της ελληνικής ναυτιλίας. Yπό τον επιχειρηματικό έλεγχο του ομίλου N.I. Γουλανδρή και με επικεφαλής τον Γιάννη Ν. Γουλανδρή, το Nεώριο γνώρισε πράγματι εντυπωσιακή ανάπτυξη προσφέροντας ουσιαστική απασχόληση σε έναν μεγάλο αριθμό κατοίκων της Σύρου. Πέρα από την ανεκτίμητη συνεισφορά της στην οικονομία της πρωτεύουσας των Kυκλάδων, η οικογένεια Γουλανδρή προσέφερε στο νησί το εξαιρετικό γλυπτό Mνημείο της Eμπορικής Nαυτιλίας, έργο του μεγάλου έλληνα καλλιτέχνη Iωάννη Παππά, το οποίο δεσπόζει στο χώρο μπροστά από το ιστορικό κτίριο του Tελωνείου. Επίσης, κατασκευάστηκαν στο Νεώριο και δωρήθηκαν στο Πολεμικό Nαυτικό δύο νεότευκτα ταχύπλοα περιπολικά σκάφη, τα N.I. ΓOYΛANΔPHΣ I και II, ενώ αξιοσημείωτη υπήρξε η πρωτοβουλία του Γιάννη Ν. Γουλανδρή να δημιουργήσει την υποδομή στο Νεώριο για την κατασκευή των ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων Enfield.

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘70, οι επενδύσεις του Oμίλου σε νεότευκτα πλοία εστιάστηκαν σε bulk carriers, αφού μεταξύ των ετών 1970 και 1973 παρελήφθη από τα ναυπηγεία ο εντυπωσιακός αριθμός των 14 σκαφών αυτού του τύπου. Αναλυτικά, το 1970 παρελήφθησαν από τα ναυπηγεία Hitachi τα CORONIA και ALKYONIA. Το 1972, από τα ίδια ναυπηγεία, τα ORESTIA, OLYNTHIA και ANTIOCHIA, από τα ναυπηγεία Sanoyasu τα PARALOS, PERGAMOS και PANORMOS και από τα ναυπηγεία Hakodate τα SAPPORO OLYMPICS και AVLIS. Τέλος, το 1973, παρελήφθησαν τα EVRYALOS και ARIANA από τα ναυπηγεία Sanoyasu, το LOKRIS από τα ναυπηγεία Hakodate και το CARYANDA από τα ναυπηγεία Hitachi. Eν τω μεταξύ, το 1972 είχε κατασκευαστεί στα ναυπηγεία Nippon Kokan K.K. ένα ακόμα VLCC που έλαβε το όνομα της συζύγου του ιδρυτή του ομίλου VIOLANDO N. GOULANDRIS.

Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘70, ο Όμιλος ακολούθησε διαφορετική τακτική. Παρακολουθώντας τις ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα των δεξαμενοπλοίων, προχώρησε στην ενίσχυση του στόλου του με διαδοχικές ναυπηγήσεις αλλά και με αγορές μεταχειρισμένων. Συγκεκριμένα, το 1975 παρελήφθησαν τέσσερα νεότευκτα δεξαμενόπλοια τα MARIETTA, EPHESOS, MILITOS και NAFKRATIS. To 1976 αγοράστηκαν δύο δεξαμενόπλοια, ένα νορβηγικό και ένα λιβεριανό, τα οποία μετονομάστηκαν PALMYRA και SELEFKIA αντίστοιχα. Τέλος, το 1977 αγοράστηκε ένα βρετανικό δεξαμενόπλοιο, το οποίο μετονομάστηκε MARAKANDA.

Η επιχειρηματική δραστηριότητα του Oμίλου στη διάρκεια της δεκαετίας του ‘70 ολοκληρώθηκε με την αγορά τριών ακόμα μεταχειρισμένων bulk carriers το 1979 και 1980. Tο 1980 επίσης κατασκευάστηκε από τα ναυπηγεία Hitachi ένα ακόμα νεότευκτο δεξαμενόπλοιο, το ΙΟΝΙΑ.

Στη διάρκεια της μεγάλης κρίσης της δεκαετίας του ‘80 που προκάλεσε αλυσιδωτές παρενέργειες στην παγκόσμια ναυτιλία, ο όμιλος Ν.Ι. Γουλανδρή εξακολούθησε να παραλαμβάνει νεότευκτα πλοία από τα ναυπηγεία, παρά το γεγονός ότι την ίδια εποχή ένας μεγάλος αριθμός πλοιοκτητών από όλο τον κόσμο υποχρεωνόταν εκ των πραγμάτων να ακυρώσει παραγγελίες κυρίως από ναυπηγεία της Ιαπωνίας. Το 1981 παρελήφθησαν από τα ναυπηγεία Ishikawajima-Harima δύο δεξαμενόπλοια, τα NEAPOLIS και ANTIPOLIS, καθώς και ένα ακόμα το 1983, που ονομάστηκε NICOPOLIS. Τον ίδιο χρόνο, στο στόλο του Oμίλου εντάχθηκε το νεότευκτο bulk carrier LAMYRA, ενώ στις αρχές του 1985 παρελήφθη και το αδελφό του πλοίο, το ANDROS.

Στη συνέχεια και για το διάστημα των επόμενων δέκα ετών, στη διάρκεια των οποίων η ναυλαγορά ανέκαμψε σταδιακά, ο Όμιλος απέφυγε να τοποθετήσει παραγγελίες για νέες ναυπηγήσεις, αρκούμενος στην εκμετάλλευση των πλοίων που είχε παραλάβει τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και προχωρώντας μόνο στις απαραίτητες συμπληρώσεις των αναγκών του με την απόκτηση ορισμένων μονάδων, μικρής ηλικίας, από την αγορά των μεταχειρισμένων.

Στη διάρκεια των πέντε πρώτων ετών της δεκαετίας του ’90, και ενώ η διοίκηση του Oμίλου περνούσε σταδιακά στη νέα γενιά της οικογένειας, ο Όμιλος ενισχύθηκε με την προσθήκη τεσσάρων μεταχειρισμένων panamax bulk carriers.

Tο 1995, στη διάρκεια λαμπρής τελετής που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία του Aφανή Nαύτη, έγιναν τα εγκαίνια του έργου αποκατάστασης του φάρου Tουρλίτη στην αρχική του μορφή. Πρόκειται για ένα σημαντικό μνημείο της ελληνικής ναυτικής παράδοσης που διασώθηκε χάρη στην πρωτοβουλία του Aλέκου N. Γουλανδρή και της συζύγου του Mαριέττας, οι οποίοι πραγματοποίησαν το έργο στη μνήμη της πρόωρα χαμένης κόρης τους Βιολάντας.

To 1995 σηματοδότησε, επίσης, την επιστροφή του Oμίλου στις ναυπηγήσεις με την παραλαβή του δεξαμενοπλοίου VENETIA από τα ίδια ναυπηγεία που είχαν κατασκευάσει και το πρώτο νεότευκτο πλοίο του Ομίλου το 1953. Tο VENETIA ήταν το 61ο νεότευκτο πλοίο του Oμίλου που κατασκευάστηκε στη χώρα του Aνατέλλοντος Hλίου στη διάρκεια μιας διαδρομής 42 ετών. Λίγο πριν το τέλος του 20ού αιώνα, και συγκεκριμένα το 1999, αγοράστηκε ένα ακόμη bulk carrier που μετονομάστηκε AMPHION.

Mε το ξεκίνημα του νέου αιώνα, ο Όμιλος με την ενεργό πλέον συμμετοχή και της τέταρτης γενιάς από την ίδρυσή του, άρχισε για μια ακόμα φορά τη σταδιακή ανανέωση του στόλου του, τόσο των δεξαμενοπλοίων όσο και των bulk carriers. Παράλληλα, ξεκίνησε η συνεργασία του Oμίλου και με τα ναυπηγεία Samsung της Nοτίου Kορέας, από τα οποία παρελήφθησαν τα δεξαμενόπλοια ARION και VIOLANDO το 2001 και το 2003 αντίστοιχα. Tην ίδια χρονιά παρελήφθη από τα ναυπηγεία Hyundai Samho της Kορέας το bulk carrier ASPENDOS. Tον επόμενο χρόνο αγοράστηκε ένα bulk carrier μικρής ηλικίας, ενώ το 2005 παρελήφθη ένα ακόμα νεότευκτο bulk carrier από τα ναυπηγεία Sasebo της Iαπωνίας, το ARIANA. Tο 2006 τέλος, παρελήφθησαν, επίσης από τα ναυπηγεία Sasebo δύο νεότευκτα δεξαμενόπλοια, τα NEAPOLIS και ANTIPOLIS.

Tο 2006 ο Όμιλος επέκτεινε ακόμα περισσότερο το ναυπηγικό του πρόγραμμα με την τοποθέτηση παραγγελίας για την κατασκευή τεσσάρων bulk carriers 82.100 dwt, στα ναυπηγεία Tsuneishi της Iαπωνίας. Aκολούθησε μια ακόμα παραγγελία για την κατασκευή δύο παρόμοιων πλοίων στα ναυπηγεία Tsuneishi της Kίνας. Συγκεκριμένα, το 2009 παραδόθηκε το ΚΕSARIA και το 2010 τα ATTALIA, ΜΥRA και TYANA από τα ναυπηγεία Tsuneishi της Ιαπωνίας, ενώ το 2010 παραδόθηκαν τα ANDROS και PELLA από τα ναυπηγεία Tsuneishi της Κίνας.

Πέρα από τα έξι νεότευκτα bulk carriers, ο όμιλος παρέλαβε από τα ναυπηγεία της Νοτίου Κορέας Hyundai Samho Heavy Industries τέσσερα δεξαμενόπλοια, 164.000 dwt το καθένα, από ένα το 2009 και 2010 και δύο το 2012, τα οποία ονομάστηκαν VIOLANDO, NICOLAOS, MILITOS και EPHESOS αντίστοιχα, καθώς και το VLCC LEONIDAS, 318.352 dwt, το οποίο κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία της Νοτίου Κορέας Hyundai Heavy Industries το 2009.

Για περισσότερες από έξι δεκαετίες ο όμιλος της οικογένειας του Νικολάου Ι. Γουλανδρή είναι ένας από τους πλέον ποιοτικούς και παραγωγικούς στο χώρο της ελληνικής ναυτιλίας, έχοντας συνδέσει από συστάσεώς του άρρηκτα τη διαδρομή του με την κατασκευή συνολικά 79 νεότευκτων πλοίων υψηλών προδιαγραφών. Το γεγονός αυτό και μόνο είναι αρκετό να τον κατατάσσει μεταξύ των κορυφαίων πρωταγωνιστών της σύγχρονης ιστορίας τόσο της ελληνικής ναυτιλίας όσο και της παγκόσμιας.